विप्लवलाई अहिलेसम्म हामीले कार्यनीति बदलेर खुला हुन र संयुक्त जनआन्दोलनको बाटो अवलम्बन गरी देस र जनताका पक्षमा सशक्त संघर्ष गरेर देस र जनताका तात्कालिक जल्दाबल्दा समस्या समाधान गराई राहत पुराउनका लागि अनुरोध, सुझाव र दवाव दिनेजस्ता कार्यहरु गर्दै आयौं । तर, आज नेपाललगायत विश्वभरी जहाँकहीं संसदवादी हवाहुरी जोडले चलिरहेको छ । यो संसदीय हुरीले एकातिर खुला भएका सबैजसो शक्तिहरुलाई प्रत्यक्ष वा अप्रत्यक्ष रुपले संसदवादी फोहोरी आहालमा डुबाउंदै गरेको छ भने अर्कातिर प्रतिक्रियावादी सत्ता, शक्ति, सरकार र नेता-कार्यकर्ताहरुले खुला भएका इमान्दार र निष्ठावान क्रान्तिकारी/क्रान्तिप्रेमीहरुलाई उपेक्षा, अपहेलना र अलगावमा पारेर निरीह बनाउने गरिरहेका छन् ।
यो स्थितिमा उनीहरुले भूमिगत क्रान्तिकारीहरुलाई त झन् त्यतिले पनि नपुगेर उग्रवादी, आतङ्ककारी, अपराधी, लुटेरा र हत्यारा करार गर्दै प्रतिबन्ध, दमन, धरपकड र कृतृम मुठ्भेडमा हत्यासमेत गर्ने गरिरहेको सन्दर्भ छ । यो स्थिति र सन्दर्भमा क्रान्ति र क्रान्तिकारीलाई बचाउन के गर्नु सही होला भन्ने प्रश्नले अहिले पिरोल्ने गर्न थालेको छ ।
वास्तवमा क्रान्ति र क्रान्तिकारीहरुलाई संरक्षण र सम्बर्द्धन गर्ने नै हो भने सके त त्यसै दिशामा हामी क्रान्तिकारी भनिने क्रान्तिप्रेमीहरु पनि लागेर त्यसमा भएका कमीकमजोरीहरु सच्चाउने, सुदृढ गर्ने, सबल र सफल पार्ने हो; नसके पनि उनीहरुप्रति सहानुभूति, सहयोग र सद्भाव प्रकट गर्दै उनीहरुमाथि भैरहेका गैरकानूनी प्रतिबन्ध, गिरफ्तारी, हत्या, दमन र आतंकका विरुद्ध खुल्ला रुपमा सहरमा, सडकमा, सदनमा वा सरकारमै पनि सकृय सच्चा क्रान्तिकारी शक्ति र व्यक्तिहरुले एकल-दुकल वा संयुक्त संघर्षको कार्यनीति अवलम्बन गरेर प्रतिकृयावादी सत्तालाई सशक्त प्रहार गर्नुपर्ने हो ।
जसरी हामीले हिजो जनयुद्ध गर्दैगर्दा एमाले, एकताकेन्द्र, नागरिक समाज, स्वतन्त्र व्यकति, बुद्धिजीवी, मानव अधिकारकर्मी आदिबाट सत्ताका दमनकारी गतिविधिका विरुद्धमा र जनयुद्धका विचार-व्यवहार, नीति-नेता, कार्यकर्ता-जनताका पक्षमा एउटा सानोतिनो निर्णय, वक्तव्य, कार्यक्रम, समाचार, लेख, गीत, नाटक आदि केही हुँदा हामीलाई ठूलो राहत, प्रेरणा र सहयोगको अनुभूति हुन्थ्यो र हामी थप उत्साहित, सशक्त र उर्जावान् अनुभूत गर्दै विजयप्रति अझ विश्वस्त हुँदै लड्थ्यौं र बढ्थ्यौं; ठिक त्यसै गरी विप्लवले पनि अहिले हामीबाट त्यही आशा र अपेक्षा गरेका होलान् भन्ने लाग्दछ । सत्य र न्यायपूर्ण कुरा पनि के हो भने अरुबाट आफूले जे व्यवहार अपेक्षा गरिन्थ्यो वा गरिन्छ, त्यही व्यवहार अरुलाई रुचिकर वा अपेक्षित हुन्छ र त्यसै गर्नुपर्दछ ।
यदी यसो नगर्ने हो भने त न हामी आफूले क्रान्तिकारी व्यवहार गर्ने अर्थात् जनताकहाँ जाने, सुखदुखमा सहभागी हुने, जनतालाई सचेत, संगठित र संघर्षशील बनाउने र क्रान्ति गर्ने, न त अरुले त्यसो गर्न लागेकोलाई नै समर्थन-सहयोग गर्ने हुन जान्छ । यस्तो हुनुभनेको कि त कुहिराको काग हुनु हो कि भने आफ्नो घर पनि न बनाउने र अर्कालाई पनि घर बनाउन नदिने बाँदर हुनु हो !
आज नेपालमा समाजवाद उन्मुख संविधान बनेको छ । त्यो संविधान कार्यान्वयन गर्न दुईतिहाई बहुमतको कम्युनिस्टको एकलौटी शक्तिशाली संघीय सरकार पनि बनेको छ । सात मध्ये छ वटा प्रदेसमा यस्कै यस्तै प्रादेशिक सरकार समेत छन् । अधिकांश स्थानीय सरकार पनि यस्कै छन् ।
देसमा वामपन्थीहरुको दुईतिहाईभन्दा बढी जनमत पनि छ । यो अवस्थामा सरकारद्वारा देस, जनता र क्रान्तिका विरुद्धमा तमाम गतिविधि भएका छन् तर पक्षमा भने खासै केही कामकाज भएका छैनन् । देसमा सत्तासीन पार्टीइतरका दर्जनौं वामपन्थी क्रान्तिकारी मानिने सच्चा क्रान्तिप्रेमी कम्युनिस्ट शक्तिहरु सकृय र संघर्षरत पनि छन् तथापि सरकारलाई सुझाव, दवाव, चेतावनी, खबर्दारी र हस्तक्षेप आदि खासै केही गर्न-हुन नसकिरहेको विडम्बनापूर्ण स्थिति छ ।
यो स्थितिमा हामी जान-अन्जान, चाहेर-नचाहेर, प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्ष र थोरै-धेरै रुपमा सहरिया, सुविधाभोगी, सुधारवादी र संसदवादी गोलचक्करमा फसिरहेका छौं । यहाँसम्म कि MCC जस्ता सर्वसम्मत विषयमा पनि हामी वामपन्थी भनिने खुला, संसदीय, सुधारवादी देसभक्त शक्तिहरुबीच समेत सशक्त संयुक्त मोर्चा बनाएर शान्तिपूर्ण लडाइँ लड्ने गर्न नसकिइरहेको दुखद अवस्था छ ।
एघार दलीय वाममोर्चामा नेमकिपा पनि छैन । यो अवस्थामा क्रान्तिकारी व्यवहार/संघर्ष गरीआएको विप्लवसँग के संयुक्त मोर्चा बनाउन सहमत होलान् संसदवादी शक्तिहरु ? मुस्किल छ, कथं केही बाध्यताले सहमत भैहाले पनि त्यो विगतमा माओवादीसँग संसदवादीहरुले गरेझैं संसदको पुनर्स्थापना र राजतन्त्र विस्थापनको आफ्नो स्वार्थ पूर्ति गरेपछि माओवादीलाई बदनाम गर्ने, एक्लाउने, फुटाउने, कमजोर पार्ने र सिद्धाउने गरेझैं नहोला भन्ने के ग्यारेन्टी छ र ? अनि यसरी विप्लवलाई पनि विगतका माओवादी र वर्तमानका क्रान्तिप्रेमी वामपन्थीकै मति, गति,रीती र स्थितितिर अर्थात् सत्ताइतरका वा भितरका संसदवादी/सुधारवादी चक्रब्युहमा पार्न जोडबल गरेका हुनेछौं ।
यदी यस्तो होइन र हुदैन नै भन्ने हो भने आजका MCC लगायतका राष्ट्रियता, जनतन्त्र र जनजीविकाका ज्वलन्त समस्यालाई लिएर संयुक्त र सशक्त आन्दोलन गरी विप्लवहरुसमेतको क्रान्तिलाई सहयोग पुराए हुन्न र ? यसरी पो खुला र भूमिगत दुवै तरिकाले क्रान्तिलाई सफल पार्ने कुरालाई सार्थक बनाउन सकिन्थ्यो । नत्र हामी सच्चा क्रान्तिकारी हौंला कि इमान्दार अवसरवादी होऔंला ?
लाग्छ, यसरी त हामी पनि संसदीय आसपासमा बसेर गासबासको आशमा बांच्ने दास त बन्ने नै छौं, सङ्गसङ्गै विप्लवहरुलाई यतातिर घिसारेर संसदवादी भासमा फसाउने क्रान्तिविरोधी अक्षम्य गल्ती गर्न पुग्ने दुखद विडम्बनापूर्ण स्थिति भोग्न पुग्नेछौं । यो बहुतै गम्भीर, संवेदनशील र विचारणीय सवाल छ ! तथापि यहाँहरुलाई यसबारेको सही नीति र व्यवहार के हो भन्ने लाग्छ ? कृपया छलफल चलाउँदा राम्रै हुन्थ्यो कि ।
सिस्ने पश्चिम नेपालको एउटा हिमाल हो । हिमालजस्तै दृढ भएर डिजिटल पत्रकारितालाई अगाडि बढाउन हामीले यो नाम रोज्यौं । हिमालजस्तै दृढ भएर अघि बढ्न संकल्प गर्ने यो हाम्रो सानो प्रयास हो ।
