गोविन्दप्रसाद रिजाल
आज उस्ले भन्यो
के हो मित्र ?
अचेल कविता आउँदैन
हैन कहाँ गएको थियो र आउनलाई ?
मुग्लान गएको भए
लास बनेर आँउथ्यो
खेतबारीमा भए
गास बनेर आऊथ्यो
न कविता मुग्लान गयो
न खेतबारीमा छ
मेरो कविता त
अलिकति ढीडो घिचेर
घरमै लमतन्न छ पिढीमा
कही नगएपछी
कहाँबाट आँउछ कविता ?
बिहानीसँगै आँउछ भनौ
यहाँ आई नपुग्दै रात पर्छ
जुनेलीसँगै आँउछ भनौ
हराउँछ उज्यालोसँगै
न उज्यालोमा,
न अध्यारोमा बाटो पाउँछ कविताले
बाटो नै बिराएपछी
कहाँबाट आउछ कविता ?
आँसुसँगै आँउछ भनौ
कसरी तर्छ र त्यत्रा भेलहरू
हाँसोसँगै आँउछ भनौ
बर्षौ कुर्नु पर्छ झुपडिले हाँस्न पनि
कतै भेल त
कतै पालो कुर्नपर्ने भएपछी हाँस्नलाई
अनि,
कविता कहाँबाट आँउछ ?
बाटोमा फुत्त निस्कि भनौ
बाटो गल्लीहरू बन्द छन
अोठमा आउन त भनौ
मुखेला लगाईएको छ ओठमा
फेरी डर पनि छ
कविता सर्ला कि भनेर
ढोका थुनेपछी
मुख थुनेपछी
भित्रै कैद छ कविता
यस्तो बेलामा,
कविता कहाँबाट आउँछ ?
त्यसैले,
अचेल कविता
चार दिवारमा कैद छ
उकुस मुकुस छ कविता
पर्खालभित्र
कडा सुरक्षामा बस्न परेपछी
कविता कहाँबाट आँउछ ?
सिस्ने पश्चिम नेपालको एउटा हिमाल हो । हिमालजस्तै दृढ भएर डिजिटल पत्रकारितालाई अगाडि बढाउन हामीले यो नाम रोज्यौं । हिमालजस्तै दृढ भएर अघि बढ्न संकल्प गर्ने यो हाम्रो सानो प्रयास हो ।
